دانلود کتاب Gestapowcy

Okazuje się oto drugie wydanie „Gestapowców”. Urząd
hitlerowski, który opisuję w tej książce, należał do naj­
ważniejszych organów władzy III Rzeszy. Jego pełna na­
zwa brzmiała: Der Kommandeur der Sicherheitspolizei
und des SD im Distrikt Krakau. W skrócie: KdS albo Sipo
u. SD. Po polsku: Urząd Komendanta Policji Bezpieczeństwa
i Służby Bezpieczeństwa w Dystrykcie Krakowskim. Adres:
Kraków, ulica Pomorska 2. Jednym z członów składowych
tego urzędu była Geheime Staatspolizei, czyli Tajna Policja
Państwowa; niemiecki skrót jej nazwy — gestapo — pozostał
w świadomości Polaków jako synonim terroru, okrucieństwa
i zdrady.
Urząd Sipo u. SD przy ulicy Pomorskiej 2 w latach 1939—
—1945 spełniał rolę centrali hitlerowskiej policji politycznej
w okręgu (dystrykcie) krakowskim. Podlegały mu usytuowane
w mniejszych miastach oddziały zamiejscowe (Aussendienst-
stellen), policyjne komisariaty graniczne (Grenzpolizeikommi-
ssariate) oraz mniejsze placówki (Nebenstellen) i policyjne po­
sterunki graniczne (Grenzpolizeiposten). Wszystkie prowadzi­
ły na terenach swojego stacjonowania podobną działalność jak
jednostka macierzysta.
Temat, który podjąłem, był więc interesujący, lecz nie z po­
wodu emocji, jakie towarzyszą niezmiennie podobnym opraco­
waniom. Nie chodziło o sensację. Zainteresowanie moje urzę­
dem Sipo u. SD przy ulicy Pomorskiej wynikało z przekona­
nia, że na obraz polskiej rzeczywistości okupacyjnej i tragedię
Polaków złożyły się nie tylko akty terroru, kazamaty, areszty,
szubienice, masowe mordy, ale w równym stopniu działalność
specyficznych struktur hitlerowskich urzędów policyjnych,
osobowości i zawodowe kwalifikacje ludzi, którzy owe urzędy
tworzyli i kierowali nimi, oraz metody ich pracy. Sprawom
7
tym rzadko i wycinkowo poświęca uwagę powojenna litera­
tura — koncentrująca się zwykle na ukazywaniu walki, krzyw­
dy i cierpienia Polaków, a moim zdaniem domagają się one
rozwinięcia i opisania.
Jak powstawała ta książka? W końcu lat siedemdziesiątych
przez blisko półtora roku ukazywały się na łamach Dzien­
nika Polskiego moje artykuły o organizacji krakowskiego urzę­
du Sipo u. SD, o gestapowcach i tajnikach ich pracy. Każda
taka publikacja wywoływała żywy oddźwięk ze strony Czy­
telników. Listy, jakie wówczas otrzymywałem, nie tylko za­
wierały aprobatę podjętego tematu, lecz także zachęcały do
głębszego zainteresowania się gestapo z ulicy Pomorskiej.
Nie było to łatwe. Zarówno struktury urzędów gestapow­
skich, jak i technika ich pracy były zawsze okryte tajemnicą.
Dokumenty, które ich dotyczyły, opatrywano znakiem taj­
ności. Utajniano wszystko: posługiwano się fałszywymi nazwi­
skami, zatajano struktury organizacyjne, a nawet stopnie służ­
bowe urzędników. W tej sytuacji jedynym źródłem, pozwa­
lającym na odtworzenie rzeczywistego obrazu tak specyficz­
nego tworu, za jaki należy uznać gestapo, mogły być tylko
nieliczne zachowane dokumenty, uzupełnione relacjami osób
pamiętających tamte zdarzenia. Wiele materiałów prawdopo­
dobnie przepadło na zawsze. Te, które były osiągalne, pozoT
stawały w rozproszeniu i wymagały długotrwałych poszuki­
wań.