دانلود کتاب European Cinema after 1989: Cultural Identity and Transnational Production

سقوط دیوار برلین در ۱۹۸۹م، شکست کمونیسم در ۱۹۹۱م، و در پی آن، پیدایش یک سری قیام‌های دیگر، زمینه را برای ظهور ملی‌گرایی در مرکز و شرق اروپا فراهم کرد. در این میان، سینما صحنه‌ای برای نمایش این رویدادها بود. تحولات تاریخی، اقتصادی و اجتماعی ـ فرهنگی سبب بازنگری‌هایی شد که سخن گفتن در مورد اروپایی جدید را ایجاب می‌کرد. در اینجا فهم اینکه چگونه اروپا خود را به مثابۀ یک قلمرو، جوهری سیاسی و اسطورۀ بنیان‌گذار تفکر غربی از نو تعریف می‌کند، از اهمیت بسزایی برخوردار است. و سینما یکی از محمل‌های تجلیِ این تعریف جدید بود. از سوی دیگر، تولیدات و محصولات جدید سینمایی راه‌های جدیدی برای بازاندیشی در مورد اروپا از لحاظ ژئوپولیتیک و حتی سمبلیک پیش نهادند. از این منظر، هدف کتاب «سینمای اروپا بعد از ۱۹۸۹»، بررسی نقش و جایگاه سینما به مثابۀ نهاد و صنعت در طراحی اروپای پس از جنگ سرد است. و پرسشی که می‌خواهد بدان پاسخ دهد عبارت از آن است که «چگونه محصولات جدید، اروپای پس از ۱۹۸۹ را تعریف می‌کنند و سینما چه تفسیری از اروپای قدیم و جدید ارائه می‌دهد؟» بالطبع، نخستین مسئله در اینجا پدیدۀ فراملیت‌گرایی و محصولات سینمایی پس از ۱۹۸۹م است. در سال ۱۹۸۶م رویدادهای بسیاری از جمله ایجاد یک بازار واحد اروپایی، پیمان ماستریخت در ۱۹۹۲م، انتشار پول جدید یعنی یورو در ژانویه ۲۰۰۲م، و گسترش اتحادیۀ اروپایی از شش کشور به ۲۷ کشور تا سال ۲۰۰۷م نوعی مرکزگرایی را در میان ملل اروپایی به‌وجود آورد. بندیکت اندرسون می‌گوید که در این وضعیت، سخن گفتن از یک ملت مطرح نیست، بلکه ما با مجموعه‌ای از دولت ـ ملت‌ها روبه‌رو هستیم که با هم اروپای فراملی را به‌وجود آورده‌اند و می‌کوشند یک هویت پان‌اروپایی را شکل دهند؛ هویتی که واجد ملت‌های چندزبانه و حتی چندفرهنگی است. فیلم‌هایی که بر مبنای این مجموعۀ پیچیده و در عین حال واحد ساخته می‌شدند مجموعه‌ای از گرایش‌های سیاسی، کاپیتالیسم مشترک، توزیع و مصرف جهانی را در خود داشتند. از طرفی، ترکیبی از منابع مختلف و متفاوت از جمله تلویزیون، اعتبارات مالی خصوصی و مستقل، دخالت دولت، تولیدات سینمایی بین کشورهای مختلف اروپایی، اصول و مبانیِ پروژۀ یک اروپای واحدِ فراملیتی را زیر سؤال می‌برد. نویسنده معتقد است که نباید به آسانی از کنار اتفاقات تاریخی و داستان‌هایی که حول آنها شکل گرفته است عبور کرد، بلکه این داستان‌ها همچنان زنده و تأثیرگذارند و کاری که باید انجام گیرد آن است که باید به نحوی روشمند آنها را از نو صورت‌بندی کرد تا بتوانند واقعیتی هرچند ناهمگن را انعکاس دهند.

کتاب حاضر به طور کلی حول چند موضوع اصلی نگاشته شده است؛ این موضوعات به این مسئله می‌پردازند که چگونه سینما، اروپا را بعد از دوران جنگ سرد از نو تعریف می‌کند؛ موضوعاتی از جمله فراملیت‌گرایی، تولیدات سینمایی اروپا در این دوران و ظهور اروپای پسااستعماری از جمله موضوعاتی است که کتاب حاضر بدانها پرداخته است. کتاب افزون بر مقدمه، از سه بخش و شش فصل مشخص تشکیل شده است. عنوان نخستین فصلِ بخش نخست، «گفتمان سیاسی حول اتحادیه اروپا: اروپای فراملی» است. این فصل به نقشۀ جدید سیاسی ـ اقتصادی اروپا می‌پردازد و زمینه‌های شکل‌گیری نوعی اروپاگرایی را شرح می‌دهد؛ زمینه‌هایی که بعدها در سینمای این دوران تجلی پیدا کرد. نویسنده معتقد است سقوط امپراتوری شوروی، ظهور جهانی شدن، استعمارزدایی از امپراتوری‌های غربی همگی عوامل احیای نهضت اروپایی بود که سرآغازش تاریخ نمادینِ ۱۹۸۹م به‌شمار می‌آید.