دانلود کتاب Impressionism and Post-Impressionism at the Dallas Museum of Art: The Richard R. Brettell Lecture Series

پست امپرسیونیسم به گرایش های مختلفی در نقاشی اطلاق می شود که بین سال های 1880 تا 1905 میلادی به ویژه در فرانسه در تداوم و یا در واکنش به سبک امپرسیونیسم شکل گرفتند. این نام را «راجر فرای» برای عنوان نمایشگاهی که در سال 11-1910 م. در گالری گرافتون لندن برپا شد، ابداع کرد؛ «مونه و پست امپرسیونیست ها».
پست امپرسیونیست ها استفاده از نور ، سایه و رنگ در هنرشان را از امپرسیونیست ها به آموختند اما می خواستند ایده های خودشان را نیز به کار برند. به این ترتیب سبک جدیدی به نام پست امپرسیونیسم به وجود آمد.
در این سبک برای نشان دادن احساسات و حرکات ، از رنگ‌ ها و شکل ‌های رسا ، بدون هیچ محدودیتی استفاده می‌ شود. هنرمندان نسبت به سبک امپرسیونیسم از ضرب قلم‌های تند و یک نوع تخلیه هیجانی در آثارشان استفاده می‌کنند. به عبارتی می توان گفت شیوه پست امپرسیونیسم ‌ها فردی تر از امپرسیونیسم ‌ها می‌باشد.
عمده ترین آثار این سبک متعلق به سورا، سزان، گوگن و ون گوگ بود به همین سبب از آن ها به عنوان شخصیت های کلیدی پست امپرسیونیسم یاد می شود. البته هر یک از آن ها روش کاملا متفاوتی را آثار خود به کار گرفتند ؛ برای مثال سورا کوشش خود را بر تحلیل علمی تر رنگ متمرکز کرد ، سزان نیز که مایل بود «امپرسیونیسم را چیزی صلب و پایا، مانند هنر موزه ای بدل کند» توجه خود را معطوف به ساختار تصویری کرد، گوگن به زعم خود سعی کرد تا کاربرد نمادین خط و رنگ را کشف کند ؛ ون گوگ نیز پیش قراول سبک اکسپرسیونیسم شد. به همین سبب بسیاری از تاریخ شناسان ، اصطلاح پست امپرسیونیسم را تحت تاثیر آثار این چهار هنرمند برجسته توصیف می کنند که هر یک از آن ها با رویکردی تازه به نقاشی ، سبک جدیدی را ابداع کردند.
جنبش کوبیسم از تاثیرات آثار سزان ، اکسپرسیونیسم از آثار ون گوگ ، فوویسم از آثار گوگن و بسیاری از سبک های انتزاعی ناب از آثار سورا سرچشمه می گیرند. به همین دلیل است که اکثر مطالعات تاریخی هنر مدرن با جنبش پست امپرسیونیسم آغاز می شود.