دانلود کتاب The Zen Teaching of Bodhidharma

بسا جاده ها که به طریقت می رسند، اما تمامی آن ها را می توان در دو راه جمع کرد: استدلال و عمل.

واصل شدن با استدلال، آن است که ذات را از ورای ساختار بشناسی، و به این باور برسی که هر آن چه زنده است را طبیعتی واحد است، که آشکار نیست، زیرا به زیر حجاب حس و پندار پوشیده است. آنان که از پندار رو به سوی واقعیت می آورند، آنان که روی دیوارها، روی از میان برخاستن خویشتن و دیگران، روی یکی بودن عارف و عامی، تمرکز می کنند، و آنان که حتی در پیش متون مقدّس متأثر نمی گردند، در موافقت کامل و ناگفته ای با استدلالند. اینان به اعتقاد ما بی جنبش، بی تلاش، و با استدلال واصل می شوند.

واصل شدن با عمل به چهار عمل جهان شمول اشاره دارد: رنج بردن از بی عدالتی، سازگار شدن با شرایط، به دنبال هیچ چیز نبودن، و تمرین دارما.

نخست، رنج بردن از بی عدالتی.

آن کسان که به دنبال طریقتند، چون با مصیبت های جهان رو به رو می شوند، باید با خود بیندیشند: «در روزگاران بی شماری که تاکنون گذشته، من از عمق به سطح آمده ام و در تمام اشکال هستی سرگردان بوده ام، گاه به ناروا بر سر خشم آمده ام و به هزار گناه آلوده گشته ام. اکنون، گرچه دامانم از خطا آلوده نیست، اما به پادافره آن چه در گذشته کرده ام مکافات می شوم. نه خدایان و نه آدمیان نمی توانند از پیش آگاه شوند که چه زمان بار اعمال زشت گریبان را می گیرد. من این مجازات را با قلبی باز و بدون شکوه و فغان از بی عدالتی، می پذیرم.» سوتراها می گویند: «چون به مصیبتی دچار گشتی، اندوهگین مباش، زیرا دلیلی دارد.» اگر این گونه ببینی، با خرد هماهنگ می گردی، و با رنج بردن از بی عدالتی، به طریقت واصل می شوی.