دانلود کتاب The Denial of Death

"انکار مرگ" به باور خود ارنست بکر نخستین کار بالغ و همه جانبۀ وی بوده است. نظریۀ مطرح شده در این کتاب بر اساس آراء سه تن بنا نهاده شده است: سورن كييركگارد، زيگموند فرويد و اتو رنك
بکر در این کتاب با طرح نظریۀ قهرمان سازی انسان در لابه لای هزارتوی فرهنگ و تمدن اش، این مسئله را پیش می کشد که بشر از بدو تولدش در گریز از مرگ است و این ترس عظیم از طریق قهرمان سازی ها و از طریق زیست فرهنگی انسان کنار زده می شود. در واقع این "ترس از مرگ" محرک اصلی انسان برای تولید و پرورش فرهنگ است، به گونه ای که این سرنوشت حتمی به فراموشی سپرده شود. انسان علیرغم دانستن این که جسم حیوانی اش مردنی است به نامیرا سازی خود از طریق تجسم هنری، معماری و در یک کلام تولید فرهنگی می پردازد. وی انسان های دیگر را با کمک همین سیستم به خاطر می سپارد و همواره زنده نگه می دارد تا خود نیز در این نظام جاوادنگی زنده بماند.

بکر در واقع مدعی این می شود که تمدن و فرهنگ مکانیزمی برای روبرو شدن با واقعیت هولناکی به نام مرگ هستند. وی از "پروژه های جاودانگی" سخن می گوید که در قالب ایده هایی برای طرح هرگز نمردن ما در فرهنگ طراحی می شوند. پروژه هایی که در عین حال وقتی به تناقض می رسند آتش جنگ ها و نسل کشی ها را فروزان می کنند و به جان بشر می اندازند. وی علت اصلی بیماری های روانی را نیز در همین پروژه های جاوادنگی جستجو می کند و ابراز می دارد یک انسان وقتی طرح وارۀ جاودانگی اش دچار گسست شود، مرگ و مردن بر او چیره می گردد و واقعیت هولناک مرگ بر او سایه می افکند. یک فرد مبتلا به اسکیزوفرنی به دنبال قهرمان سازی از خود در جهان ویژۀ خودش است. همین فروپاشی منجر به از دست رفتن قابلیت دفاعی پروژه های جاودانگی برابر هراس مردن در این افراد می شود.

درون مايۀ ديگر اين كتاب "نظام های قهرمانیِ" سنتي نوع بشر است كه در عصر خرد ديگر اقناع كننده نيستند. علم مي كوشد تا مسائل و مشكلات انسان را برطرف سازد، که به باورِ بكر هرگز قادر به آن نخواهد بود. اين كتاب مي گويد كه ما نياز به "توهمات" جدیدی داریم که به واسطۀ آن ها بتوانیم حس قهرمان بودن و نامیرایی مان را در خود ایجاد کنیم. اما در نهایت بكر هيچ نمونه و پاسخ روشنی برای اين موضوع ارائه نمی دهد، چرا كه او معتقد است هيچ راه حل كاملی برای اين مشكل وجود ندارد.

بكر به تبعيت از اتو رنك، با ديدگاه روانشناسی هستی گرای خود، از مذهب به عنوان يكی از شكل های انكار فراگير و ضروری مرگ، دفاع می كند. او می گويد كه وضعيت انسان در دنيا به گونه ای است كه بدون كمك چنين سازوكارهايی كارش به جنون خواهد كشيد. او اميدوار است كه درك تدريجی انگيزه های درونی انسان و به ويژه مرگ، بتواند جهانی بهتر را فراروی انسان بگذارد.