دانلود کتاب بین ما شعمدانی است

«بین ما شمعدانی ست» مجموعه شعری است ویژه گروه های سنی «ج و د» که دربرگیرنده مخاطبان سال های پایان دبستان و دوره راهنمایی است. «عینی کردن» نادیده ها، شاید نخستین و مهم ترین ویژگی شعرهای این کتاب باشد که در همان برخورد نخست مخاطب با آن، خود را به رخ می کشد. «عینی کردن» نادیده ها، یا رؤیاها یا تصورات، البته شرط اصلی اش روشن بخشی به آنها و مادی کردن آنها از طریق توصیفات جزءبه جزء است؛ از این پیش شرط می توان نتیجه گرفت که اگر در شعری، این «عینی کردن» به مخدوش شدن روابط ادراکی میان شاعر و مخاطب کودک یا نوجوان منجر شود اصل «روشن بخشی» از دست رفته و «معماگویی» آغاز شده است.

اسدالله شعبانی - شاعر و پژوهشگر حوزه شعر کودک - می گوید: «تخیل در شعر کودک خیلی مهم است، اما نسل پس از ما، آنقدر در ارائه این تخیل زیاده روی کردند که گاهی تصاویر یا فضای ارائه شده برای بزرگسالان هم چندان قابل درک نبود! ما در شعر کودک قصد آزمون هوش مخاطبان را از راه طرح معما نداریم، گرچه می توان از شکل روایی «معما» برای رسیدن به یک شعر خوب استفاده کرد، اما حاصل کار نباید باعث سرگردانی ذهنی مخاطب شود.»
به روایتی دیگر، «سهل بودن» نه تنها امتیاز یک شعر کودک خوب است که نشانه شناخت درست شاعر آن نسبت به حوزه کاری خویش است. احتمالاً مخاطبان این متن که حوالی پنج دهه یا بیشتر از عمرشان گذشته، به یاد می آورند که در روزگاری که شعر مناسب کودک در زبان فارسی یافت نمی شد، جای خالی این گونه شعرها را در کتاب های درسی، شعرهای «سهل و ممتنع» سعدی پر می کرد که برای فهم زبان و فضای آنها، دانش آموزان چندان دچار دشواری نبودند، درحالی که در فهم شعرهای بزرگان دیگر که کرشمه های زبانی کار می کردند، به کتاب های کمک درسی متوسل می شدند که قیمت شان ۱۰ برابر کتاب های درسی بود! به گمانم «کیانوش» در بنیانگذاری شعر کودک ایران، خیلی خوب متوجه این نکته شد و آن را به عنوان «قانون نخست» در این «نوع ادبی» مطرح کرد. کسانی که با شعرهای بزرگسالانه کیانوش حشر و نشری دارند [آن کتابی را که به عنوان ترجمه بیرون داد، اما در واقع شعرهای خودش بود، یعنی «از پنجره تاج محل» را مستثنا کنیم] می دانند که زبان و تخیل وی در شعر بزرگسالانه، به هیچ وجه ساده و روان نیست، پس حتماً ضرورتی باعث شده که کیانوش در شعرهای کودک اش به سادگی و روانی برسد.

شعرهای حدیث لرز غلامی در کتاب «بین ما شمعدانی ست» میان «سخت گویی» و «روان گویی»، «روشن گویی» و «تاریک گرایی»، «ذهنیت» عینی شده و «عینیت» ذهنی شده در نوسان اند و این گاهی «کژشدن» گاهی «مژ شدن» این شعرهای بی لنگر را بدجوری به دردسر انداخته است!