دانلود کتاب Pisma iz zatvora

شخصیت درونی من به گونه‌ای است که اگر محکوم به مرگ هم شوم، همچنان آرامش خود را حفظ خواهم کرد و حتی ممکن است شب قبل از اعدام شروع به آموختن زبان چینی کنم تا در دام احساساتِ مبتذل و عوامانه‌ نیفتم. شخصیت درونی من سنتزی از دو حس خوش‌بینی و بد‌بینی است و از آن‌ها فراتر می‌رود: من در تفکر بدبین هستم و در عمل خوش‌بین.

آنتونیو گرامشی، فیلسوف انقلابی، دبیرکل حزب کمونیست ایتالیا و رهبر فراکسیون کمونیست‌های پارلمان ایتالیا در زمان ظهور و قدرت گرفتن فاشیسم در ایتالیا بود که با روی کار آمدن حکومت فاشیستی، به همراه عده کثیری از هم‌فکرانش در سال 1926 بازداشت و به 20 سال زندان و تبعید محکوم شد. حکومت فاشیستی از شخصیت تاثیرگذار او بشدت هراسان بود، تا آنجا که مسئولین امر از دادن قلم به او خودداری می‌کردند تا مبادا چیزی بنویسد و به قول خودشان ایتالیا را با نوشته‌اش به آتش کشد. گرامشی 10 سال پر نشیب و سخت را پشت سر می‌گذارد تا سرانجام در اپریل 1937، 5 روز بعد از تخفیف مجازات و آزادی از زندان، بعلت بیماری‌های بسیاری که با آن‌ها دست و پنجه نرم می‌کرد چشم از جهان فرو می‌بندد. از او به عنوان یکی از تئوریسین‌های بزرگ چپ‌گرای اروپایی، آثار مهم و تاثیرگذاری به جا مانده است. در میان آثار او، کتاب "نامه‌های زندان" از جهات مختلف، اثری استثنایی، خاص و خواندنی محسوب می‌شود که ناگفته‌های بسیاری را از ویژگی‌های فکری، اخلاقی و روابط خانوادگی این اسطوره‌ی مقاومت در اختیار مخاطب قرار می‌دهد.

نامه‌های زندان

کتاب از 58 نامه تشکیل شده که مخاطب آن‌ها عموما همسر(جولیا)، خواهر زن (تاتیانا)، برادر (کارلو) و مادر گرامشی هستند. تاریخ اولین نامه به 20 نوامبر، یعنی 8 روز پس از دستگیری و آخرینِ آن به 5 نوامبر 1936، یعنی 10 سال بعد برمی‌گردد. نکته‌های پنهان و آشکار بسیاری را می‌توان از این نامه‌ها استخراج کرد که در ادامه به تعدادی از مهم‌ترین آن‌ها اشاره می‌کنم.

در نامه‌ی ، خطاب به مادرش می‌گوید:

زمانی که به قدرت تو در تحمل رنج‌ها فکر می‌کنم، احساس می‌کنم که مقاومت من هم در مقابل سختی‌ها بیشتر می‌شود. نگران من نباش. من به اندازه‌ی کافی آرامش دارم. از نظر روحی در مقابل آنچه پیش آمده آمادگی داشتم. حالا سعی می‌کنم از نظر جسمی هم با مشکلاتی که در پیش دارم به خوبی مقابله کنم.